Zaćma (katarakta) jest chorobą narządu wzroku objawiającą się zmętnieniem soczewki oka na skutek zmian strukturalnych budujących ją białek. W przypadku zaćmy dziedzicznej chorobą dotknięte zostaje oboje oczu, prowadząc do całkowitej ślepoty w wieku 2-3 lat.

Klasyczny PCR

Autosomalny recesywny

N/N
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się dziedziczna zaćma. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/HSF4
Psy z genotypem N/HC posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się dziedziczna zaćma, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje wystąpienie choroby u 25% szczeniąt.

HSF4/HSF4
Psy z genotypem HSF4/HSF4 mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie rozwinie się u nich dziedziczna zaćma oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Zaćma jest jedną z najczęstszych przyczyn ślepoty u psów. Definiuje się ją jako zmętnienie soczewki oka, która normalnie skupia światło na siatkówce, aby umożliwić widzenie. Zaćma może zatem upośledzać wzrok, a jeśli postępuje, może prowadzić do całkowitej ślepoty. U psów zaćma często występuje rodzinnie. Dziedziczna zaćma spowodowana jest mutacją w genie HSF4. Objawy choroby u osobników z dziedziczną zaćmą najczęściej zaczynają pojawiać się w wieku od kilku tygodni do kilku miesięcy po urodzeniu. W tym przypadku zaćmą zwykle dotknięte zostaje oboje oczu, prowadząc do całkowitej ślepoty w wieku 2-3 lat. Zmętnienie soczewki poszerza się stopniowo, chociaż tempo wzrostu jest bardzo zmienne.

Jest to łagodne zaburzenie funkcjonowania układu krwionośnego, które prowadzi do powstawania płytek krwi o nieprawidłowej wielkości i liczbie. Psy dotknięte chorobą na co dzień nie wykazują objawów chorobowych, ale zmniejszona liczba płytek w każdym badaniu krwi może być niepokojąca.

Klasyczny PCR

Autosomalny recesywny

N/N
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się makrotrombocytopenia. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/MTC
Psy z genotypem N/MTC posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się makrotrombocytopenia, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje wystąpienie choroby u 25% szczeniąt.

MTC/MTC
Psy z genotypem MTC/MTC mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie rozwinie się u nich makrotrombocytopenia oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Makrotrombocytopenia jest związana z mutacją w genie TUBB1, powodującą powstawanie nieprawidłowego białka beta1-tubuliny. Prowadzi to do zmian w procesie powstawania trombocytów i w konsekwencji nieprawidłowego dojrzewania płytek krwi u dotkniętych chorobą psów. Płytki krwi odgrywają kluczową rolę w procesie krzepnięcia. W miejscu uszkodzenia naczynia krwionośnego trombocyty zaczynają do niego przylegać i uwalniać szereg substancji chemicznych, co skutkuje wytworzeniem się skrzepu i zatamowaniem krwawienia. Makrotrombocytopenia charakteryzuje się występowaniem płytek krwi o nieprawidłowej wielkości i liczbie, co może wpływać na skuteczność tego procesu. Chore psy na co dzień nie wykazują jednak problemów zdrowotnych ani przedłużonego czasu krwawienia. Testy genetyczne mogą natomiast uchronić psa przed poddaniem go serii badań wykluczających inne przyczyny makrotrombocytopenii: zakażenie, zapalenie, choroba autoimmunologiczna lub zatrucie.

Postępujący zanik siatkówki (zwyrodnienie czopków i pręcików typu 4 (rcd4-PRA)) jest chorobą dziedziczną charakteryzującą się późną degeneracją komórek fotoreceptorów w siatkówce, prowadzącą do utraty wzroku i ślepoty.

Klasyczny PCR + sekwencjonowanie

Autosomalny recesywny

N/N
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się postępujący zanik siatkówki. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/PRA-rcd4
Psy z genotypem N/PRA-rcd4 posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się postępujący zanik siatkówki, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje wystąpienie choroby u 25% szczeniąt.

PRA-rcd4/PRA-rcd4
Psy z genotypem PRA-rcd4/PRA-rcd4 mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie rozwinie się u nich postępujący zanik siatkówki oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Postępujący zanik siatkówki (PRA) to termin używany do opisania grupy dziedzicznych zaburzeń siatkówki, charakteryzujących się postępującym zwyrodnieniem siatkówki i w konsekwencji ślepotą. Ponad 20 mutacji w różnych genach jest związanych z PRA u psów. Postępujący zanik siatkówki typu 4 (rcd4-PRA) jest chorobą dziedziczną spowodowaną insercją pojedynczej zasady w genie C2orf71 (c.3149_3150insC), która prowadzi do przesunięcia ramki odczytu i produkcji białka krótszego niż normalnie. Wariant został po raz pierwszy zidentyfikowany u seterów szkockich dotkniętych PRA i stwierdzono, że jest również obecny u seterów irlandzkich. Chociaż ten wariant występuje u większości psów rasy Gordon Setter dotkniętych PRA, nie wszystkie psy tej rasy mają tą mutację. Zaburzenie charakteryzuje się późną degeneracją komórek fotoreceptorów w siatkówce, prowadzącą do utraty wzroku i ostatecznie ślepoty. Wiek zachorowania na rcd4-PRA jest dość zmienny u seterów szkockich, a psy z tą chorobą mogą zacząć wykazywać oznaki upośledzenia wzroku w wieku od 5 do 12 lat, przy czym średni wiek zachorowania wynosi około 10 lat. Choroba jest dziedziczona w sposób autosomalny recesywny i do zarażenia zwierzęcia potrzebne są dwie kopie zmutowanego genu, przy czym obie płcie są w równym stopniu dotknięte chorobą. Psy z jedną kopią wariantu C2orf71 są uważane za nosicieli i nie są dotknięte chorobą. Jednak oczekuje się, że wspólne rozmnażanie dwóch nosicieli da 25% chorego potomstwa i 50% nosicieli.

Mielopatia zwyrodnieniowa to postępujące zaburzenie neurologiczne, powodujące zmiany w obrębie rdzenia kręgowego psów. U osobników, które odziedziczyły wadliwe kopie genu, może dochodzić do uszkodzenia komórek nerwowych, powodując objawy neurologiczne.

Real-Time PCR

Autosomalny recesywny

N/N
Psy z genotypem N/N nie są nosicielami zmutowanego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się mielopatia zwyrodnieniowa exon 2. Pies nigdy nie przekaże mutacji swojemu potomstwu.

N/DM2
Psy z genotypem N/DM2 posiadają jedną kopię zmutowanego genu i jedną kopię prawidłowego genu. Jest bardzo mało prawdopodobne, że u psa rozwinie się mielopatia zwyrodnieniowa exon 2, ale ponieważ jest nosicielem zmutowanego genu, może przekazać go potomstwu z prawdopodobieństwem 50%. Przewiduje się, że kojarzenie między dwoma nosicielami spowoduje wystąpienie choroby u 25% szczeniąt.

DM2/DM2
Psy z genotypem DM2/DM2 mają dwie kopie zmutowanego genu i dlatego prawdopodobnie rozwinie się u nich mielopatia zwyrodnieniowa exon 2 oraz przekażą zmutowany gen całemu potomstwu.

Mielopatia zwyrodnieniowa spowodowana mutacją w obrębie genu SOD1 to postępujący przez wiele miesięcy stan chorobowy, w którym nerwy w rdzeniu kręgowym powoli tracą zdolność do przekazywania impulsów. Nerwy w odcinku piersiowo-lędźwiowym zazwyczaj zostają uszkodzone jako pierwsze, a stąd zwyrodnienie rozprzestrzenia się dalej w górę i dół kręgosłupa. Słabość i utrata koordynacji w jednej lub obu tylnych kończynach to często początkowy objaw, po którym następuje ciągnięcie po ziemi palców łap. Dotknięte zwyrodnieniem psy mają w późniejszym czasie problemy z utrzymaniem moczu oraz wykazują znaczne trudności z zachowaniem równowagi, chodzeniem i obracaniem się. W ciężkich przypadkach chorobą zostają dotknięte także przednie kończyny. Ostatecznie degeneracji ulega nerw czaszkowy lub nerwy mięśni oddechowych.